Legado Coidado (Betanzos, Galicia) é un proxecto de creación contemporánea de Concomitentes, a versión española de Nouveaux Commanditaires, un programa impulsado en Francia hai máis de trinta anos polo artista François Hers. Para esta concomitancia, é dicir, cada un dos proxectos que se desenvolven en Concomitentes, o punto de partida xira arredor do legado dos irmáns García Naveira, veciños de Betanzos que emigran a Arxentina e que tras o seu regreso a finais do século XIX. comezan a promover actos filantrópicos como a creación do parque enciclopédico, a Casa do Pobo, o Lavadoiro, as Escolas, o Refuxio ou o Asilo. Abordar esta cuestión é un exercicio de compromiso histórico cunha realidade que afectou a milleiros de persoas. A través desta Concomitancia queremos homenaxear estes actos de xustiza social a través da filantropía, pensar no retorno, pero tamén problematizar como non fomos capaces de manter nun estado óptimo un patrimonio que fala dun nós, de aí o título da concomitancia “Legado Coidado”.
O patrimonio é un legado dos que nos precederon. Formamos parte deses múltiples legados que dalgún xeito nos constrúen e nos identifican, o patrimonio crea suxeito, tanto individual como colectivo. A sociedade busca a súa salvagarda; somos os custodios destes elementos, xa sexa a lingua, os bailes tradicionais, os inmobles, etc. Que un espazo público como o Parque Pasatempo estea pechado é froito dun descoido, pero tamén dunha ferida, dunha fisura; De aí que colectivos como a Asociación Amigos do Parque Pasatempo impulsen diversas accións co obxectivo de reverter esta situación para que o parque e o legado dos irmáns García Naveira recuperen ese resplandor.
Sensorialidades aplicadas, un ensaio arte-ciencia foi unha investigación experimental que tivo lugar na Fundación Luis Seoane e no que se ensaiou a percepción sensorial coas obras do artista, A investigación tiña dous obxectivos claros, por unha banda amplificar a experiencia da atención e por outro lado coñecer que implica para o espectador visitar/habitar unha obra de arte. Para iso contouse co uso dun software de análise sensorial e un electroencefalograma (EEG) para medir as emocións mediante a análise da actividade eléctrica do cerebro utilizando para iso pequenos eléctrodos; mais tamén mediante o propio corpo procurando achegar a obra ao corpo e viceversa.
Profundizar a atención, facela máis sostida, máis plena é un intento de resistencia á economía da atención, como un xeito de parar, de tomar consciencia do aquí e do agora, do instante mesmo, de desfrutar da experiencia sensorial, de poñer o corpo ao servizo dese intre concreto. Ao longo duns obradoiros analizouse a experiencia de habitar unha obra, xogouse cunha atención máis consciente e outra menos consciente (a que podería ser a habitual na visita a un museo), para así coñecer que supón para o espectador ver a obra, mais tamén como exercizo para adestrar a atención e mellorar a agudeza sensitiva.
Neste estudo realizáronse medicións das emocións sentidas en diferentes momentos da visita á Fundación Luis Seoane. En concreto efectuáronse 10 experiencias que foron medidas co obxectivo de harmonizar os resultados e comparar as accións. As medidas realizaronse mediante dous métodos diferentes, enquisas e diadema EEG, así como a través do análise das conversas derivadas de cada experiencia. Así cos participantes mediuse o compromiso, a concentración, o interese, a relaxación, o estrés e a excitación.
O parque de Pradolongo é unha festa. Un dos grandes parques de Madrid onde unha infinidade de persoas viven, viven, senten, bailan e divírtense. Na maioría dos casos, grupos informais de amigos únense para facer danzas caporais, escoitar trampas ou aprender novos pasos de baile. Ante esta realidade, como é posible que ao buscar o parque de Pradolongo en Internet apareza como o parque máis perigoso de Madrid? e pola contra, non se destaca ese uso festivo que desborda a ese espazo público de máis de 72,5 hectáreas. Non é xerar outro imaxinario arredor do parque e outra forma de imaxinar Madrid? Ten algún potencial para pensar que o parque que habitas deixa de ter ese estigma de perigoso? O espazo público é un lugar en disputa permanente, nel hai procesos de negociación, ás veces máis invisibles e ás veces con maior virulencia. É necesario realizar un exercicio que aborde estas realidades e tente invertelas, xerando unha serie de dispositivos cos que facilitar os procesos de axencias por parte das comunidades que habitan o espazo.
Porque ao mesmo tempo que repensamos aqueles imaxinarios, tamén é posible que pensemos en facer o xeito no que temos de habitar o espazo. Fronte a visións máis racionalistas sobre os usos do lugar, os partidos son expresións de multitude, eses lugares de socialización tan necesarios nos tempos nos que o individualismo domina as nosas formas de ser e estar no mundo. Rare Parties xoga coa idea de facilitar eses espazos de aparencia. Pero e o estraño, que ten que ver aquí? Falamos do raro ou do raro como ese lugar estraño e conmovedor no que estar, é esa outra forma de mirar, de chamar a atención e é poñer o propio corpo e todo o que isto significa escapar do canónico, atender as marxes, ao periférico, ao menor; a aquilo que non é hexemónico, a esa disidencia que non ten por que manifestarse de forma consciente pero que xorde ao situarse fóra, no que para moitos é raro. Nese lugar hai un poder.
O Gabinete de Imaxinación Política foi un espazo híbrido no que, a través da combinación de arte e das tecnoloxías sociais, colectivos, entidades, cooperativas e grupos informais se dotaban de recursos para acadar maiores cotas de autonomía, capacidade creativa e resiliencia. A través do Gabinete de Imaxinación Política preguntámonos como a imaxinación pode axudarnos a soñar outros micro mundos onde revertir as desigualdades contemporáneas e como, a través da ensoñación, os colectivos ou grupos informais poden gañar autonomía. Nun momento no que, cada vez máis, os lazos sociais están rotos ou mercantilizados, cómpre tecer e reforzar procesos de cooperación social.
O Gabinete formalizouse a través dunha comunidade de aprendizaxe, coas que co-facer un proceso co que procuramos ver como os colectivos ou grupos sociais poden gañar en autonomía nos seus procesos colectivos. Tiveron lugar as Conversas para Imaxinar con Mafe Moscoso e Jaron Rowan e activouse unha comunidade traballo con empregadas do fogar coa colaboración da ONG Ecos do Sur e Territorio Domestico, coas que impulsamos a Pasarela Precaria. Ademais editouse o Manual para o Traballo en Colectivo. imaxinar para transformar que da conta do proceso, asi como ofrece exemplos de prácticas e ferramentas que poidan servir de inspiración para outras comunidades de afectados/as.Continue reading ›
O #salónDoMARCO configúrase como un espazo recoñecible pola propia sociedade, como ese salón dunha casa no que reunirse arredor dunha mesa ou sentarse no sofá e falar do devir e da vida cotiá. Este “lugar para estar” está concibido como un proxecto de mediación, experimentación e investigación colectiva que facilita a promoción das comunidades de aprendizaxe; considerando a mediación non como un proceso de explicación do que alí acontece, senón como un dispositivo que busca tecer redes e xerar conexións.
Os museos de arte contemporánea son espazos que crean subxectividades e tamén amplifican as narrativas; son lugares para os sublimes, pero tamén creadores do presente. Deberían ser lugares que desafíen á sociedade e que a afecten, nos que o compromiso coa contemporaneidade condiciona a creación doutras formas de facer, nas que o discurso se configura como pedra angular da arte.
O medio rural como territorio, como hábitat, como lugar e como espazo produtor de coñecemento ten sufrindo un proceso de colonización por parte dos centros urbanos. Contribuír a un proceso decolonial é falar, conversar do estar a ser nun mundo contemporáneo non urbano, é atender a esas outras ópticas subalternizadas, entender esas outra forma de vivir e sentir a realidade. Trátase de facilitar espazos de enunciación desoutros mundos que se xeran desde os territorios non urbanos e a súa relación con estes.
É urxente entender o medio rural non só como un mero espazo produtor de alimentos e outras materias primas, senón tamén como un contexto produtor de subxectividades onde se deron e danse poéticas de (re)existencia outras. E na procura desoutras alternativas á modernidade as posicións situadas no medio rural dannos claves importantes. Con Ruraldecolonizado, tratamos de ver como determinadas formas de estar no medio rural e de vivilo, determinados saberes ou formas de relación coa natureza foron marxinadas en favor dunha suposta modernidade.
A través desta investigación experimental buscamos abrir espazos de debate e facilitar un diálogo de saberes. Cuestionamos como fomos (e niso somos todxs complices) afastándonos do rural. Este proceso provocou unha subalternización de saberes e de formas do ser e estar no mundo. É urxente tecer outros mecanismos que revertan estes procesos e que axuden a deformar estas relacións de subalternidad.
O Programa de Estudos do Home Común «Ruralidades, Feminismos e Comúns» (PEMAN) nace da necesidade de crear un espazo de reflexión e análise sobre como o modelo de xestión comunitaria que levaron a cabo as máis de 2.900 Comunidades de Montes Veciñais de Man Común de Galicia. pode ser trasladado a outras áreas.
Esta iniciativa foi promovida pola Universidade de Santiago de Compostela (USC) a través do grupo de investigación HISTAGRA e dos sete grupos de investigación que forman parte da rede ReVOLTA, coordinados polo colectivo de creación contemporánea Montenoso e coa participación do Museo de Arte Contemporánea de Vigo (MARCO), e as Comunidades de montes de Vincios (Gondomar) e O Carballo. E contou co apoio da Fundación Franco-Española Daniel & Nina Carasso.
O PEMAN foi un espazo de intercambio e produción de coñecemento, converténdose nunha rede peer-to-peer promovida por diferentes colectivos artísticos, colectivos e entidades de investigación, que se xuntaron para colaborar na construción de novas narrativas e lecturas arredor dos tres eixos epistémicos. : comúns, ruralidades e feminismos. O propio Programa de Estudos replicou/traduciu os mecanismos de xestión e goberno dos montes veciñais nunha man común, permitindo aos participantes no mesmo autoxestionar o propio Programa, garantindo o bo goberno do mesmo, así como aos membros da comunidade. facelo cun monte veciñal, O Programa impulsou unha comunidade de investigación e acción e nel desenvolvéronse diferentes sesións ao longo do curso 2016/2017.
Montenoso é unha comunidade epistémica experimental cuxo contexto de investigación e acción son as comunidades de montes veciños en mans comúns en Galiza. Estas montañas son propiedades protexidas pola lei xermánica que transcenden a dicotomía público-privado, xa que son propiedades colectivas. Representan practicamente o 25% do territorio galego. Máis de 150.000 comuneiros e comuneiras participan na xestión deste territorio que abarca máis de 700.000 hectáreas. Por iso, grazas á súa magnitude e ao tipo de propiedade sobre a que se asenta, vemos que é unha realidade común con moito cariño.
(Re) pensar e (re) actualizar os discursos arredor do común [así como os seus mecanismos, dinámicas, praxe, logros, as súas manchas escuras …] e conectalo con outras manifestacións do común é un exercicio de compromiso coa realidade. Permite rachar cos discursos homoxeneizadores sobre a consideración da residualidade destas realidades. Os comúns e concretamente os montes veciñais en man común son creadores de posibilidades e futuros; Polo tanto, é necesario mediar as conexións entre varios axentes e activar estratexias de contaxio e transferencia a outras áreas, que tamén afectan a esta realidade.
